Kendini bilen, evreni bilirmiş...

5000 yıla uzanan Veda geleneği ve pek çok ezoterik öğreti, mikrokozmos ile makrokozmosun aynı doğayı paylaştığını söyler: İnsanı çözen, evreni de anlar. Demek ki başlangıç noktası kendini tanımaktır—fiziksel ve zihinsel sınırları keşfetmek, egonun hassas ve kırılgan yanlarını fark etmek, yargısızca kabul etmek ve niyetle dönüştürmek.

Meditasyon yapmaya başlayana dek “kendimi tanıyorum” sanıyordum. Oysa pratikle birlikte “Ben kimim?” sorusu içimde yeni katmanlar açtı. Düşünmek dahi istemediğimiz, itirafı zor yönlerimizle yüzleştiğimizde ne olur?

Benim deneyimimde önce şaşkınlık geldi: “Böyle düşünen, böyle tepki veren ben miyim?” Ardından beklemek ve tanıklık etmek… Yargısız kabul öylece akla gelince olan bir hâl değil; günlük nefes ve meditasyon uygulamalarıyla sinir sistemi yatıştığında, nöroplastisite alan açtığında kök salıyor.

Kabul kadercilik değildir; dönüşümün eşiğidir. Kabul ettikçe, bu dünyanın katı gerçekliğine bağımlılık azalır; suçlama yerine öğrenme, inat yerine deneme gelir. Raja Yoga’nın basamakları da bunu söyler: “Olduğu gibi görmeden değişim başlamaz.”

Sonra şefkat gelir: Kendine yumuşakça yaklaşmak, sevdiklerine gösterdiğin inceliği kendine de sunmak. Ve evet—parlak yönleri de küçümsemeden kucaklamak… “Herkes yapardı” deme refleksi yerine minnet duymak. Bu hâl gün içinde gelir gider; ama artık geldiğini ve gittiğini fark edersin. İşte iç yolculuk budur.